Geachte jury,

Ik ben Banasova. Acht jaar woon ik in Nederland. De advocaat zei, dat dit jaar het laatste jaar is zonder langdurige documenten. Dit laatste jaar kostte me veel moeite. Ik ben moe. Mijn lichaam reageert met een gordelroos. Doet pijn. De advocaat zei:” Het is toch de laatste keer.” Als het echt zo is als hij zegt, dan is dit een uniek moment. Een moment met een bepaalde neurose, die maakt mij over andere “nieuwkomers” na te denken. Het volgende jaar heb ik wellicht andere problemen.
Elk jaar, dichtbij het najaar word ik met de neus op de feiten gedrukt. Mijn legale status wankelt. En op hetzelfde moment gaat dit gepaard met de overtuiging van de stabiliteit van mijn sociale netwerk. Mijn bestaan wordt gesteund door een groep van echte mensen. Om specifiek te zijn - de echte Nederlanders. Dus, wat er precies gebeurt? De Nederlandse Staat stelt spelregels op en de Nederlandse mensen beginnen te spelen om mijn bedreigde status te redderen. Ik heb met dit hele gedoe niet zo veel te maken, behalve dat ik een soort bemiddelaarsrol vervul. Acht jaar lang ben ik een winst van mijn vriendenkring. Het is een heel fijn gevoel. Maar het is vooral contraproductief.
Vrijwillig leef ik buiten de grenzen van mijn moederland. Zonder dwang ben ik een buitenlander geworden. Deze stap deed veel meer met mij dan ik ooit zou hebben kunnen vermoeden. Ik wist het niet, en ik vraag me af of “ het weten”, het ‘t proces van hier zijn, makkelijker zou maken? Ik vraag me af, of ‘t stellen van vragen zou kunnen helpen? En natuurlijk, die vragen moeten komen van de eigenaars van het territorium, en die eigenaars moeten het ook “weten”.

Ik heb met IND gebeld. Uit eigen ervaring weet ik dat de Vreemdelingenpolitie weten wil:
-of ik een geldig paspoort hebt
-of ik ingeschreven ben op een Nederlands adres
-of ik genoeg geld op de Nederlandse bankrekening heb
-of ik verzekerd ben
Ik heb met de communicatie adviseur van IND gesproken. Ik vroeg hem:” Mijnheer Adviseur, is er een kans, dat er in de toekomst, ook een psychologische ondervraging voor nieuwkomers plaats gaat vinden? Willen jullie niet elk nieuwe binnenkomer ook met zijn psychische gezondheid confronteren, behalve die eeuwig economisch gerichte vragen?
Mijnheer Adviseur zei dat alles wat er in de toekomst plaats gaat vinden, naar deze institutie gestuurd moet worden en hij gaf me een adres:
Tweede Kamer der staten Generaal.
Vaste Commissie voor Justitie
Postbus 20018
2500 EA Den Haag

Met deze vraag kan ik ook politieke partijen benaderen, zei hij. Het kan in politieke programma’s geplaatst worden. De Wet moet aangepast worden.


DAAROM DACHT IK.
Mama Cash biedt ruimte, en waarschijnlijk ook een publiek. Als de kandidaten voor dit project van buitenlandse afkomst zijn, wordt het zeker een groot buitenlands publiek. Dat publiek kan ik gebruiken. Samen met het “binnenlandse publiek” ; het zou een leuke onderzoeksgroep opleveren. Mensen kunnen mij in deze vredige omstandigheden antwoord geven op de vraag , of het überhaupt zin heeft een vraag te stellen over psychische zaken.
Tot nu toe heb ik een paar “bundels” van de gebruikelijke vragen. Het zijn niet vragen die per se een antwoord vereisen, en het zijn ook geen gesorteerde vragen. Het zijn meer een soort wolken die op een bepaalde moment boven de stad vlogen. En daarom zou ik ze liever ergens willen hangen, in plaats van ze direct te stellen.
Wat me rest te zeggen is dat de roeping om het kunstplatform te gebruiken, in mijn geval het enige platform is , dat ik kan gebruiken zonder het gevoel te hebben een dilettant te zijn.
Er zijn alleen twee mogelijkheden - door te weinig animo moet ik mijn tent sluiten, of
door een explosief ontstaan van duidelijke stellingen moet ik naar de Tweede Kamer schrijven

1.
Wat betekent het een buitenlander te zijn? Wie moet verantwoordelijkheid dragen voor zijn buitenaardse gevoel? Hoe veel kan een migrant verwachten van een nieuw territorium? Kan een waarschuwing de volwassenheid van de mens doen ontwaken? Hoe kan de waardigheid van de medemens beschermd worden? Is het belangrijk bitterheid te voorkomen? Moet iedereen zijn prijs betalen? Hoe beschaafd moeten we zijn om de zwakte van de nieuweling niet te misbruiken? Kunnen we migratie accepteren als eeuwig verschijnsel? Kan een mens van heimwee ziek worden? Hoe varieert de vrijheid van de keuze? Wat kan jouw angstige vermoedens verzachten?

2.
Ben je een held voor je familie? Hoe vaak had je te eten bij je ouders? Eet je veel brood? Wat voor brood? Weet je wat het lievelingsontbijt is van een Nederlander? Ken je iemand in Nederland? Was je ooit in de provincie? Ken je een huis van een Nederlands gezin? Spreek je dialect? Hoeveel talen spreek je? Waarom Nederland?
Wat ga je doen? Wil je opvallen? Wie beschermt je? Bescherm je iemand? Mis je jouw moeder niet ? Wat zou je mee willen nemen uit je eigen land? Kun je jezelf begrijpen? Praat je te hard, of juist te zacht? Hoor je vaak “Wat zeg je?” ? Probeer je grappig te zijn? Lukt dat?

3.
Praat je over jouw land? Probeer je jouw achterliggende waarden te presenteren? Hoor je vragen over je afkomst? Weten mensen waar jouw geboorteland ligt? Praat je er graag over? Interesseert het iemand? Ben je wel eens door mensen direct ontvangen? Ken je de map van Nederland? Kan je jezelf zien over 10, 20 jaren? Wat kan een Nederlander van je leren? Wat vind je het meest aantrekkelijke aan Nederland? Wat is het meest belangrijke? Wie is jouw voorbeeld? Wat is vernederend? Kan je tegen een nederlaag? Moet je liegen over je bestaan? Wie is de verantwoordelijke? Heb je een manier jezelf terug te vinden?

De presentatie bestaat uit een visueel gedeelte, drie tot vier banners met tekst, en uit een audio-presentatie met stemgeluid. De enige aanwijzing voor het publiek om het thema te introduceren is de titel van het project:” Wat ben jij voor buitenlander ?”
De bij de ingang geplaatste banner, dient niet alleen voor de bezoekers van de tentoonstelling maar ook voor de voorbijgangers, die een blik kunnen werpen op het thema dat binnen behandeld wordt.
De banners hangen op verschillende, al bestaande wanden, afscheidingen of muren.
Banners die binnen bevestigd zijn, kunnen bij voorkeur bij de garderobe, bar of toiletten hangen.
Een banner kan verschillende maten hebben , (gemiddeld 1,5m hoogte x 3m breedte)
Het audio-gedeelte zou kunnen plaatsvinden in ruimtes van de algemene ingang (mogelijke bouw van tunnel), en bij toiletten.
Ruimtes waar mensen even kunnen stilstaan en herhaaldelijk naar de vragen luisteren.
Ikzelf wil achter een soort balie staan met een aantal papieren, specifiek onderzoekmateriaal, krantenknipsels, boeken, tijdschriften en foto’s van mijn familie.
Mensen kunnen bij mij informatie krijgen, meningen uitwisselen, eigen bronnen vermelden en hopelijk mij een bepaald idee geven dat het bestaan van een buitenlander niet afhankelijk is van de politieke wisselingen in het land, maar van de oerkracht van elke individu.

Banasova Renata, te Amsterdam

www.mamacash.nl

and back...